از دید عموم، سطح کیفی پایین خودروها، دو مقصر بیشتر ندارد؛ خودروسازان و قطعه‌سازان؛ حال آنکه هیچ‌کدام‌شان زیر بار این اتهام نمی‌روند.
به گفته خودروسازان، ریشه کیفیت پایین تولیدات را باید در خطوط تولید شرکت‌های قطعه‌ساز جست‌وجو کرد؛ زیرا کیفیت خودرو تا مرز 90 درصد به قطعات آن مربوط می‌شود و آنها (خودروسازان) تنها مسوول 10 درصد باقیمانده هستند.
از نظر خودروسازان، شرکت‌های قطعه‌ساز کشور با ضعف عملکردی روبه‌رو بوده و طی سال‌های گذشته سرمایه‌گذاری چندانی در ارتقای تکنولوژی و نونوار کردن خطوط تولید خود انجام نداده‌اند. در واقع خودروسازان حرف‌شان این است که چون کیفیت خودرو به قطعات به کار رفته در آن وابسته است و این قطعات از سطح کیفی لازم برخوردار نیستند؛ بنابراین قطعه‌سازان مقصر کیفیت نه چندان مناسب خودروهای تولید داخل به حساب می‌آیند.
از آن سو اما قطعه‌سازان نیز تاکید می‌کنند که اگر قطعات کیفیت لازم را ندارند، تقصیر آن بر گردن خودروسازان است، چون آنها همانی را می‌سازند که خودروسازها می‌خواهند.به گفته قطعه‌سازان، قطعات طبق نقشه و قیمت موردنظر خودروسازها تولید می‌شوند و از آنجا که آنها (خودروسازان) با محدودیت‌های قیمتی مواجهند، این موضوع بر کیفیت قطعات تاثیر منفی می‌گذارد؛ به عبارت بهتر، سطح کیفی قطعات با قیمت آنها در ارتباط است و وقتی خودروسازان به‌دنبال قطعه ارزان باشند، طبعا کیفیت قطعه موردنظر نیز چندان بالا نخواهد بود. قطعه‌سازان در ادامه دفاع از خود، این را هم می‌گویند که حتی توان تولید قطعات بنز را نیز دارند، اما خودروسازان قطعاتی می‌خواهند که به قیمت موردنظر آنها نزدیک باشد؛ بنابراین نمی‌توان با پول قطعه پراید و پژو، قطعه‌ای در سطح خودروی بنز ساخت و تحویل داد.
با توجه به اظهارات خودروسازان و قطعه‌سازان، به نظر می‌رسد ریشه کیفیت نه چندان بالای قطعات و خودروها را باید در «قیمت‌گذاری دولتی» جست‌وجو کرد، چه آنکه وقتی خودروسازها نتوانند خود قیمت محصولات‌شان را تعیین کنند، بنابراین باید به هر نحوی (حتی کاستن از کیفیت قطعات سفارشی به قطعه‌سازها) هزینه‌های‌شان را مدیریت کنند. البته در کنار این موضوع، قطعا نمی توان از به روز نبودن خطوط تولید قطعه‌سازان نیز چشم‌پوشی کرد، چه آنکه این موضوع نیز تاثیر اساسی بر سطح کیفی قطعات تولیدی دارد.
