کدام بازیگر زیر این گریم است؟ +عکس
تاریخ سینما زندگی تبهکاران زیادی را به روی پرده برده است؛ از آخرین موارد می‌توان به فیلم «مراسم عشای ربانی» که از زندگی «جیمز وایتی بالجر» الهام گرفته شده اشاره کرد.
از جیمز وایتی بالجر به عنوان یک شخصیت مخوف در عرصه جرائم سازمان‌یافته در دهه ۷۰ بوستون یاد می‌شود. یکی از معروف‌ترین جنایتکاران قرن گذشته که زندگی مجرمانه خود را از سن ۱۴ سالگی آغاز می‌کند.
بالجر از ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۰ به عنوان یک خبرچین به اف‌بی‌آی خدمت می‌کند تا پلیس بتواند دیگر گروه‌های جنایت‌کار رقیب او را نابود کند. اما اوضاع به گونه‌ای پیش می‌رود که پس از فرار بالجر از بوستون در ۱۹۹۵ نامش در لیست ۱۰ نفر تحت تعقیب اف‌بی‌آی قرار می‌گیرد. سرانجام بالجر در سال ۲۰۱۱ در کالیفرنیا دستگیر و با اتهام جرائم متعدد از جمله ۱۹ فقره قتل، پولشویی، اخاذی و فروش مواد مخدر بازداشت می‌شود و سرانجام پس از محاکمه در نوامبر ۱۹۹۵ به ۲ بار حبس ابد و ۵ سال زندان محکوم می‌شود.
کتاب زندگی بالجر با نام «مراسم عشای ربانی: یک داستان واقعی از پیوند شوم اف‌بی‌آی و اوباش ایرلندی» به قلم «دیک لر» و «جرارد اونیل» پرفروش‌ترین کتاب سال ۲۰۰۱ نام می‌گیرد. این کتاب منبع اقتباس ساخت این فیلم با فیلمنامه «مارک مالو» و «جز باتروورث» و به کارگردانی «اسکات کوپر» می‌شود و بخشی از زندگی این تبهکار را به تصویر می‌کشد. جیمز وایتی بالجر (جانی دپ) سردسته جنایتکاران ایرلندی تبار بوستون با دوست دوران کودکی‌اش جان کانلی (جوئل اداگارتون) که اکنون یک پلیس است برای حذف رقبای وایتی دست به همکاری می‌زنند. کانلی از طرف دیگر رفاقتی هم با بیلی (بندیک کامبرباچ) برادر جیمز که یک سناتور ایالتی است دارد. کانلی در تلاش است تا از کمک بیلی برای پیش بردن اهدافش استفاده کند.
کنار هم قرار گرفتن دو نویسنده خوب و اسکات کوپر که با سه فیلم ساخته شده‌اش نشان داده کارگردان خوبی است و همچنین جمع بازیگران انتظارها را برای دیدن یک فیلم خوب بالا می‌برد. فیلم شما را یاد ساخته‌های گنگستری مشابهی از این دست همچون ساخته‌های اسکورسیزی می‌اندازد.
«عشای ربانی سیاه» از فرمول‌های ثابت سینمای جنایی و تریلرهایی از این دست استفاده می‌کند. فیلم بهتر از ساخته قبلی کوپر خارج از کوره (۲۰۱۳) است با این وجود هنوز هیچ کدام از این دو فیلم به پای دل دیوانه (۲۰۰۹) ساخته اول کوپر نمی‌رسند.
یکی از اشتباهات فیلم هم حذف سکانس‌های بیماری پسر بالجر است که یک راست به مشاجره او و همسرش کات می‌خورد و نه تنها فرصت درگیری حسی مخاطب با شخصیت را از او می‌گیرد بلکه جدایی آن دو را به نحو بدی نچسب و تصنعی به تصویر می‌کشد. نسخه اولیه فیلم ۳ ساعت بوده و شاید این در تدوین مجدد به فیلم لطمه زده است.
بازی کامبرباچ در این فیلم یک اشتباه محسوب می‌شود چون فیلم آن‌طور که باید مجال زیادی به این بازیگر درخشان نمی‌دهد. بازی «داکوتا جانسون» اما چیزی برای این فیلم ندارد. شیمی حضور او در کنار دپ خوب از آب در نیامده است. خصوصا اینکه در نیمه دوم فیلم حضور ندارد. «جوئل ادگارتون» هم که دیگر به بازیگر پرکاری تبدیل شده عملکرد خوبی در نقش کانلی دارد. نقشی که قرار بوده «تام هاردی» آن را بازی کند.
اما این فیلم بیشتر مجالی برای دپ است که به گفته بسیاری بیش از یک دهه است در کارنامه اش نقش قابل توجهی دیده نشده است. خونسردی او در کنار صدای خفه و چشمان آبی رنگ بی روحش تحسین‌برانگیز است. این چهارمین فیلم دپ است که او در آن نقش یک گنگستر را بازی می‌کند. نقشی که باید به «گای پیرس» می‌رسید اما حضور او در این فیلم منتفی شد. کوپر برای اینکه بازی دپ واقعی‌تر به نظر بیاید از همکاران قدیمی بالجر واقعی نظر خواست و آن‌ها عملکرد دپ در این فیلم را ستایش کردند.
خود دپ از نقشی که در این فیلم بازی کرده به عنوان بهترین نقشی که تاکنون بازی کرده نام می‌برد. او در فستیوال فیلم ونیز قانون خود مبنی بر عدم تماشای فیلم‌هایش را شکست و در سالن به تماشای این فیلم پرداخت. شاید این فیلم یک شاهکار نباشد اما فرصتی است برای لذت بردن از سینمای داستان‌گوی آمریکا و تماشای بازی‌ای دیدنی از یک ستاره.
