جزئیات شهر هوشمند گوگل در تورنتو
موبنا – سال گذشته اعلام شد شد که “آلفابت” (Alphabet)، شرکت مادر گوگل در نظر دارد شهر هوشمندی به اندازه ۸۳ جریب در شهر تورنتو بسازد. این پروژه توسط سازمان “سایدواک‌لبز”( Sidewalk Labs) که زیرمجموعه این شرکت است، صورت می‌گیرد.
هدف از این پروژه که قرار است در اواخر سال جاری با بودجه ۵۰ میلیون دلار آغاز شود، تبدیل یک ناحیه صنعتی واقع در ساحل دریاچه انتاریو به یک شهر هوشمند رویایی است. در این پروژه، از جدیدترین فناوری‌های حمل و نقل، صنعت و تولید استفاده می‌شود که همگی، قابلیت اتصال به اینترنت را دارند.
در اینجا، به پنج فناوری نوین به کار رفته در شهر هوشمند اشاره می‌شود.
ربات‌های پستچی زیرزمینی
در این شهر، برای ارسال بسته‌های پستی، نیازی به وسیله حمل و نقل نیست؛ در عوض، پست با یک شبکه زیرزمینی از ربات‌ها انجام می‌شود که در مسیرهای مورد نظر حرکت می‌کنند و بسته‌های هر شخص را به خانه او می‌رسانند.
همه بسته‌ها، ابتدا به یک مرکز توزیع می‌روند. سپس، با قرار گرفتن در شبکه زیرزمینی، به خانه‌ها یا مراکز تجاری می‌رسند.
ارسال هر بسته، براساس سطح ضرورت، فسادپذیری و موارد دیگر، اولویت‌بندی و وسیله نقلیه مورد نظر برای رساندن آن از جمله دوچرخه و پهپاد هوایی انتخاب می‌شود. هدف از این کار، کاهش ازدحام جاده‌ها و اطمینان از سالم رسیدن بسته‌هاست.
لامپ‌های LED که براساس میزان ترافیک، با پهنای جاده تنظیم می‌شوند
خیابان‌های شهر هوشمند، به حسگرهایی مجهز خواهند بود که ازدحام و الگوهای ترافیکی را اندازه گیری می‌کنند. داده‌های به دست آمده، کمک می‌کنند خیابان‌ها و پیاده‌روهای متحرک، براساس نیاز خودروها و عابران پیاده تغییر کنند.
برای این کار، در خیابان‌ها لامپ‌های LED قرار داده می‌شوند تا پهنای جاده ها، پیاده‌روها و لاین‌های گردش را تغییر دهند. برای مثال، اگر حسگرها تشخیص دهند که تعداد خودروها کمتر از تعداد عابران است، پهنای پیاده‌روها افزایش می‌یابد و این تغییرات، در یک نمودار نشان داده می‌شوند.
خیابان‌ها و پیاده‌روهای پویا، به راحتی با وسایل نقلیه و عابران پیاده، سازگار می‌شوند.
پیاده‌روهایی که به شرایط آب و هوایی واکنش نشان می‌دهند
آب و هوای کانادا معمولا در هر فصلی، از حد خود می‌گذرد. هوای تابستان، بسیار گرم و هوای زمستان، به شکل غیرقابل تحملی سرد است. این شهر هوشمند طوری طراحی شده که افراد بتوانند بیشتر زمان خود را بیرون از منزل بگذرانند و با استفاده از فناوری‌های شهر، مشکلی با آب و هوا نداشته باشند.
در این شهر، برای خشک نگه داشتن عابران، سایبان‌هایی بالای فضاهای عمومی و پیاده‌روها نصب شده که براساس داده‌های آب و هوایی، گسترش می‌یابند.
هنگام سرد شدن هوا، در پیاده‌روها و مسیرهای گردش، از سیستم گرمایی زیرزمینی استفاده می‌شود تا عابران و دوچرخه‌سواران بتوانند هنگام یخ زدن زمین، به راحتی حرکت کنند.
تاکسی‌های بدون سرنشین مشترک
خودروهای بدون سرنشین، بدون شک از برنامه‌های محوری شهر هوشمند هستند. استفاده از این خودروها، به شبکه جامعی نیاز دارد که در آن، از هر پنج نفر، یک نفر به خودروی شخصی نیاز داشته باشد. برای سفرهای راه دور، ساکنین شهر می‌توانند به سادگی، خودرویی را از شرکت‌ها کرایه کنند اما برای سفرهای درون شهری کوتاه، هر کس به یک وسیله نقلیه نیاز خواهد داشت. این وسایل نقلیه “تاکسی‌بوت” (taxibot) نام دارند.
کاربران می‌توانند با استفاده از تلفن همراه هوشمند، تعداد سرنشینان را مشخص و تاکسی‌ها را کرایه کنند. شکل و اندازه تاکسی‌ها با یکدیگر متفاوت است و انواع گوناگونی از خودروهای معمولی گرفته تا ون را شامل می‌شوند.
فروشگاه‌هایی که تغییر سایز می‌دهند
ساختمان‌های شهر هوشمند، تا حد ممکن انعطاف پذیر خواهند بود. بدین منظور، ساختمان‌ها با اسکلت‌های مستحکم و فضای داخلی کوچک ساخته می‌شوند. دیوارها، کف ساختمان، پنل‌های سقف و نمای ساختمان به سادگی قابل حرکت دادن هستند. بدین ترتیب، اندازه هر ساختمان، براساس نیازهای تجاری و درخواست مشتریان تغییر می‌کند.
منبع: ایسنا
