دعایی که رد نمی شود!
به گزارش افکارنیوز،امام علی (علیه السّلام) می فرماید : دعا یا حاجت خود را محفوف (در برگرفته و پیچیده) به صلوات بر رسول خدا صلی الله و علیه وآله کنید ؛ زیرا صلوات بر حضرت دعایی مستجاب است و چون به همراه صلوات حاجت خود را خواسته‌اید ، خدای سبحان چنین نیست که یکی از دو حاجت را بر آورد و دیگری را رد کند. (نهج البلاغه، حکمت ۳۶۱)
امام سجاد (علیه السلام) در صحیفه سجادیه ، روش دعا کردن و حاجت خواستن را به ما می آموزد ؛ در بسیاری از فقرات ادعیه آن حضرت ، صلوات به چشم می‌خورد ، هر مطلبی را که از خدا می خواهد قبل یا بعدش صلوات است ، چون خدا در پرتو صلوات دعای همراه آن را نیز مستجاب می کند .
مرحوم استاد علامه طباطبایی (قدّس سرّه) می فرمودند: معنای صلوات بر محمد و آل محمّد (علیهم‌السلام) این که خدایا رحمتت را بر آنان فرو فرست که از آنان به ما برسد، اگر بخواهد رحمتی ببارد ابتدا بر این خاندان می بارد و سپس به دیگران می رسد لذا طلب رحمت کردن مستلزم اجابت دعا است. (نقل قول از آیت الله جوادی آملی)
راز توصیه به صلوات در اول دعا
ادب دعا این است که اوّل انسان ذکر کند ، ثنا کند ، حمد بکند ، بعد درود بر علی و اولاد علی و اهل بیت بفرستد ، بعد چیزی بخواهد ؛ این ادب دعا است ؛ چون دعا بدون درود بر این خاندان مستجاب نیست ، اگر هم چیزی نصیب انسان بشود ، آن آزمون است. آن استجابت دعا نیست، آن رحمت نیست.
گاهی ذکر جای دعا می نشیند ؛ یعنی قبل از اینکه انسان به دعا بپردازد ، همان یاد حقّ و نام حقّ ، کار دعا را انجام می دهد.
از امام ششم (علیه السلام) نقل شده است: اگر کسی مشغول یاد من شد و در اثر اشتغال به یاد من چیزی از من نخواست ، به ذکر از دعا مشغول شد ، من بهترین چیزی که به سائلینم می دهم به او خواهم داد.
دعا بدون درود بر این خاندان مستجاب نیست ، اگر هم چیزی نصیب انسان بشود ، آن آزمون است. آن استجابت دعا نیست، آن رحمت نیست
در بیانات حضرت امیر (علیه السلام) در کلمات قصار نهج البلاغه است، فرمود: هر وقت حاجتی دارید بالأخره با صلوات بخواهید ، این چنین نباشد که بدون صلوات دعا بکنید. (نقل قول از آیت الله جوادی آملی)
چنانچه روزی رسول خدا (صلی الله و علیه وآله) شنید (دید) که مردی در نمازش (پس از نمازش) دعا می کند ولی نه خدا را به عظمت یاد می کند و نه بر محمد صلوات می فرستد ، به او و دیگران فرمود : هنگامی که یکی از شما می خواهد نماز به پا دارد ، (بعد از نماز) نخست خداوند را به عظمت و ثنا یاد کند، سپس بر نبی او صلوات بفرستد ، آن گاه هرچه می خواهد دعا نماید. (الدمشقی، اسماعیل بن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ج۶، ص۲۸۴)
در حقیقت ما وقتی برای این خاندان از خدای سبحان رحمت طلب می کنیم؛ اولاً رحمت به اینها می رسد و ثانیاً به برکت اینها به همه دوستان و شیعیانشان می رسد .
در حقیقت ما که صلوات می فرستیم ، حاجت خود را هم خواستیم و حاجت خودمان را هم طلب می کنیم.
این است که در کلمات قصار حضرت امیر (علیه السلام) در نهج البلاغه هست که حاجتی دارید، دعایی می خواهید بکنید ، بدون صلوات نکنید.
در صحیفه سجادیه ادب دعا را حضرت به انسان یاد می دهد ، قبل از دعا صلوات ، بعد از دعا صلوات ، لذا امام ششم (علیه السلام) می فرماید که انسان وارد ثنای حق می شود ، آن قدر یاد حق برای او لذیذ و گوارا است که حاجتش از یادش می رود.
خدا چه می کند؟ خدا که ﴿وَمَا کَانَ رَبُّکَ نَسِیّاً﴾ ، (لا یشغله شأن عن شأن) ؛ چیزی او را از چیزی باز نمی دارد، می داند این شخص الآن سرگرم لذت بردن به مناجات است ، حاجت او را برآورده می کند.
این همان ﴿فَاذْکُرُونِى أَذْکُرْکُمْ﴾ (۱۵۲ ، بقره) است، فرمود: شما به یاد من باشید ، وسطها اگر چیزی از یادتان رفته خدا جبران می کند.
انسان در حالت حاجت از خیلی از امور غفلت می کند ، خیلی از کارها یادش می رود ، خیلی از امور را فراموش می کند ، فقط به فکر حاجت است ، اما لذت یاد حق چقدر شیرین است که انسان ، حاجتش هم از یادش می رود : «حتی ینسی حاجته».(نقل قول از آیت الله جوادی آملی)
منابع:
حوزه
بیانات آیت الله جوادی آملی ؛ سایت بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسرا
