جایگاه شادی در ادبیات فارسی کجاست؟

این نویسنده و پژوهشگر با بیان این‌که فرهنگ هر جامعه‌ای را باید از ریشه‌هایش مورد بررسی قرار داد، اظهار کرد: پرداختن به مقطعی خاص از یک فرهنگ موجب نتیجه‌گیری درست نخواهد شد. اگر به ریشه‌های فرهنگ ایران توجه شود بن‌مایه‌های اصلی آن را شادی و نشاط شکل می‌دهد، زیرا در فرهنگ کهن ایرانی، شادی، اصل زندگی قرار گرفته و مدام بر این موضوع تأکید شده است که زندگی تنها با شادی و نشاط پویایی می‌یابد.

او بیان کرد: در کتیبه معروف داریوش آمده است که‌ «بزرگ است اهورامزدا که این زمین را آفرید، آن آسمان را آفرید و شادی را آفرید» که نشان می‌دهد شادی و شاد زیستن تا حد آفرینش زمین و آسمان ارزش و اهمیت داشته است.

بقایی ماکان در ادامه یادآور شد: اما در مجموع می‌توان نتیجه گرفت که شعر ایرانی در قیاس با شعر جهانی، کفه نشاط و شورانگیزی‌اش نسبت به موارد اندوهگین و حزن‌آور سنگین‌تر است، تا حدی که می‌شود آن را یکی از ویژگی‌های بارز شعر فارسی عنوان کرد. از رودکی پدر شعر فارسی گرفته که گفت: شاد زی با سیه‌چشمان شاد / که جهان نیست جز فسانه و باد»؛ تا ایرج که گفت: «دل به کف غصه نباید سپرد/ اول و آخر همه خواهیم مرد».

او با اشاره به جشن‌های باستانی ایران گفت: در ایران باستان زمانی که نام‌های روز و ماه برابر می‌شود – مانند فروردینگان که نوروز از آن آغاز می‌شود – جشنی بزرگ در پهنه فرهنگ ایرانی شکل می‌گیرد. اما باید توجه داشت که نشاط و شادمانی در فرهنگ ایرانی از مفاهیمی عمیق و آسمانی برخوردار است و ویژگی‌های مادی و زمینی آن چنان که امروز از این واژه‌ برمی‌آید، بسیار اندک است.

این مترجم و مدرس دانشگاه افزود: برای مثال جشن‌های دوازده‌گانه آیین ایران باستان که نام جشن (یسن) بر آن‌ها نهاده شده تماما معطوف به عالم بالاست. چنین شادمانی‌هایی روح را به عالم بالا سوق می‌دهد و موجب تعالی اندیشه آدمی و توجه او به امور معنوی می‌شود.

ماکان که به تازگی کتاب «نگرش‌های ایرانی» را منتشر کرده و بخش‌هایی از آن به موضوع مورد بحث اختصاص دارد، با اشاره به جشن‌های ایران باستان اظهار کرد: تعداد جشن‌ها در فرهنگ ایرانی در طول سال بر 45 جشن بالغ می‌شده است، بنابراین چنین فرهنگی به سیر خود ادامه می‌دهد و به جریان خود تداوم می‌بخشد، بعدها نیز تأثیر خود را بر پیروانش و کسانی که تحت نفوذ این فرهنگ هستند، می‌گذارد.

او اضافه کرد: برای مثال چنان که اشاره شد می‌توان از قدیمی‌ترین آن‌ها که اشعار رودکی سمرقندی است، نام برد. رودکی در اکثر اشعار خود مخاطب را به شادی و نشاط و دوری گزیدن از غم و اندوه تشویق می‌کند. هچنین اشعار شاعران بعد از وی مانند منوچهری و سنایی دارای همان مفاهیمی است که در فرهنگ ایرانی می‌بینیم؛ یعنی شادی و نشاطی که دل و ذهن را به امور معنوی معطوف ‌می‌دارد.

این پژوهشگر پس از نام بردن از چهره‌های برجسته شعر فارسی، گفت: بعد از رودکی تا زمان حاضر اگر یکایک دوره‌های شعر فارسی را از این دیدگاه مورد توجه قرار دهیم به طور خاص می‌توان از بسیاری از شاعران برجسته ایرانی نام برد که آدمیان را از پرداخت به مویه، اندوه و ماتم برحذر داشته‌اند زیرا بر این عقیده بودند که عناصری از این دست موجب کندی و فساد زندگی می‌شود و آدمی را از پویایی بازمی‌دارد.

این مترجم با بیان این‌که بعد از رودکی برجسته‌ترین شاعری که از شادی می‌گوید، خیام است، گفت: خیام در مصرع معروف «انگار که نیستی چو هستی خوش باش» مدام متذکر می‌شود؛ از نوعی که پیشینیان مورد توجه قرار داده‌اند؛ حتی نمادهایی مانند می‌، میخانه، مطرب و… که بعدها در ادب صوفیه از جمله در سروده‌های حافظ نیز می‌بینیم و برای شادی استفاده می‌شود که مفاهیم اصلی آن متوجه عوامل نشاط‌آور است و به صورت نمادین از این اصطلاحات استفاه می‌شود.

بقایی ماکان درباره‌ نمود شادی در شعرهای حافظ بیان کرد: شاعر نامدار ایرانی، حافظ به این موضوع بسیار توجه دارد؛ مثلا در غزل معروف «دمی با غم به سر بردن جهان یکسر نمی‌ارزد/ به می بفروش دلق ما کزین بهتر نمی‌ارزد». پیش از او سعدی نیز به همین ترتیب شعر سروده است.

او ادامه داد: بعد از سعدی، مولانا هم غم و اندوه را عاملی مخرب می‌داند، چنان که گفته شد بعدها می‌بینیم در سبک‌های مختلف شعر فارسی بخصوص در غزل که از معنای آن پیداست مفاهیم نشاط‌انگیز گنجانده می‌شود، اشعاری که خواننده را به عوامل سازنده زندگی – که عشق زیربنای آن است – سوق می‌دهد. بنابراین شاعرانی در قالب غزل شعر می‌سرایند و ذهن خواننده را به آتش حوزه زندگی یعنی عشق متوجه می‌کنند. در واقع باید نتیجه گرفت اشاره آنان به مهم‌ترین عاملی است که برای ایجاد هیجان و پویایی می‌توان سراغ گرفت و از آن نام برد. چنان که حافظ در شرح این نکته گفته است: «ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق/ گفتم ای ناصح عاقل! هنری بهتر از این؟»

این پژوهشگر، عشق را عامل شادی در شعر دانست و اظهار کرد: عشق مراتبی دارد. همه‌ عشق‌های صحیح و به معنی واقعی کلمه قابل قبول پیوسته موجب سازندگی جوامع و خود فرد است زیرا آن که عاشق است مدام در پی یافتن مقصود خویش است و برای رسیدن به این مقصود راهی جز پویایی وجود ندارد.

او گفت: حتی در قالب قصیده هم که معمولا در گذشته برای ستایش ممدوح به کار ‌رفته است، در ابیات آغازینش نشاط‌انگیزترین تعابیر به کار گرفته شده است که در اصطلاح به آن “تشبیب” می‌گویند. در واقع می‌شود آن را تا حدی با غزل طولانی مقایسه کرد. در تمام قالب‌های شعر فارسی آن‌چه درصد بالایی از مفاهیم قالب‌ها را تشکیل می‌دهد، مفاهیمی‌ است که چه به جد و چه به طنز حکایت از روح نشاط‌انگیز ‌دارد که در فرهنگ ایرانی موج می‌زند.