به‌روزترین‌ها| محققان کانادایی به تازگی تحقیق بر روی گیرنده های انسولین مویرگ های مغز را به عنوان هدفی تازه و امیدبخش برای درمان بیماری آلزایمر معرفی کرده اند.
بیماری آلزایمر با وجود اینکه به عنوان شایع‌ترین بیماری تحلیل‌برنده اعصاب در سطح جهان معرفی می شود اما همچنان درمان و پیشگیری از آن به طرز چشمگیری دشوار است. به خصوص که به گفته محققان بزرگترین مانع برای رساندن داروها به مغز، مویرگ های مغز معرفی می شوند؛ رگ‌های خونی بسیار کوچکی که با تشکیل اتصالات محکم بین سلول‌های مغزی، جریان مولکول‌ها از خون به مغز را تنظیم می کنند.
هرچند نفوذناپذیری پایین مویرگ های مغز برای جلوگیری از ورود عوامل بیماری‌زا به مغز ضروری است، اما از تاثیرگذاری داروهای سنتزی نیز ممانعت می کند. از این رو به نظر می رسد که مقاومت به انسولین نیز به احتمال زیاد در بیماری آلزایمر دخیل است.
یک تیم تحقیقاتی کبکی به رهبری مانون لکلرک، مطالعه خود را با بررسی نمونه‌های بافت مغزی افراد سالم و بدون زوال عقل آغاز کردند و متوجه شدند که در مغز هیچ گیرنده اتصال انسولینی وجود ندارد، در عوض این گیرنده‌ها در سراسر مویرگ های مغز پراکنده هستند.
هنگامی که این محققان نمونه‌های مغزی افراد مبتلا به آلزایمر را بررسی کردند، تعداد گیرنده‌های اتصال انسولین یافت شده در سد مویرگ ها به طرز قابل توجهی کاهش یافته بود. این روند در موش‌های آزمایشگاهی با جهش‌های ژنتیکی مرتبط با آلزایمر نیز مشاهده شد.
در تحلیل بیشتر، محققان دریافتند که فراوانی گیرنده‌های اتصال انسولین با آنزیم‌های کلیدی درگیر در پاکسازی پلاک‌های بتا-آمیلوئید رابطه مثبت دارد. گمان می‌رود پروتئین‌های بتا-آمیلوئید ممکن است با جلوگیری از اتصال انسولین و تشدید تجزیه این گیرنده‌ها در مویرگ ها، به ایجاد مقاومت به انسولین کمک کنند.
بر این اساس، همین یافته‌ها می تواند یک رویکرد درمانی امیدبخش برای بیماری آلزایمر را ارائه دهند. بنابراین بدون نیاز به عبور از مویرگ ها، داروهایی که گیرنده‌های اتصال انسولین در داخل رگ‌ها را هدف قرار می‌دهند، ممکن است بتوانند به طور مستقیم بر فعالیت مغز تاثیرگذار باشند.
هرچند برای درک نقش انسولین در بیماری آلزایمر، مطالعات بیشتری لازم است، اما این یافته دنیا را یک گام به آینده ای نزدیک تر می کند که در آن، آلزایمر همانند دیابت نوع 2، یک بیماری قابل مدیریت شود.
