شباهت عجیب «ژوله» و «احمدی نژاد»

مسئله‌ای که این دو را شبیه به هم کرده است، جذابیتی است که باعث شد آنها در میان رقابتی که در آن جز کم نام و نشان ترین‌ها بودند، گوی سبقت را از دیگران بربایند. هم ژوله در میان کمدین‌های برجسته‌ای همچون غفوریان، صحت، حیایی، خمسه و … کم تر شناخته شده بود و هم احمدی نژاد در میان هاشمی، لاریجانی، کروبی، قالیباف و … کم‌تر مورد توجه قرار می‌گرفت.

هر دوی این افراد در جریان رقابت دست به نقاط درستی گذاشتند که توانست آنها را از یک مهره معمولی تبدیل به ستاره‌ای درخشان کند. احمدی نژاد در جریان انتخابات ریاست جمهوری نهم، به سراغ مسئله عدالت اجتماعی رفت. عدالت اجتماعی در ایران همیشه مورد بی مهری قرار گرفته و قربانی توسعه اقتصادی و سیاسی شده بود. همین امر باعث شد تا احمدی نژاد با شعارهایی مبتنی بر عدالت اجتماعی دیگر رقیبان خود را جا بگذارد و به صندلی ریاست قوه مجریه تکیه بزند.

ژوله نیز در اولین و دومین اجرای خود دست بر نقاطی گذاشت که همیشه مورد توجه بوده است. تفاوت نسل قدیم و جدید ایران همیشه مسئله مورد توجه جامعه ایرانی بوده است. هنوز هم دهه پنجاه‌ای‌ها خود را برتر از دهه شصتی‌ها، دهه شصتی‌ها خود را برتر از دهه هفتادی‌ها و دهه هفتادی‌ها خود را برتر از دهه هشتادی‌ها می‌دانند. انتخاب این سوژه ناب باعث شد تا ژوله تبدیل به محبوب ترین کمدین ایران تبدیل شود.

احمدی نژاد و ژوله هر دو ادبیات جذابی دارند. آنها با استفاده درست از کلمات و انتقال درست مفاهیم توانستند نگاه مخاطب را به خود جلب کنند و این در حالی است که هر دوی اینها از نظر جذابیت بصری نمره قابل قبولی از مردم نگرفته‌اند و تنها مردم به جذابیت‌ها کلامی و هوشمندی آنها رای داده‌اند.

شباهت دیگری که بسیار مورد توجه است؛ استفاده هر دوی این افراد از « جیب» است. هم احمدی نژاد و هم ژوله تاکید فراوانی به جیب و محتویات آن دارند. البته در این میان یک تفاوت اساسی نیز میان این دو سیاستمدار و کمدین وجود دارد که ژوله بارها از جیب خود و محتویات آن استفاده کرده است و احمدی نژاد هیچگاه اسامی مفسدان را از جیبش خارج نکرد!

رای به مهدی ژوله و محمود احمدی‌نژاد نشان می‌دهد که برای مردم ایران جذابیت در لحظه بسیار مهم تر از سابقه و عملکرد است. روانشناسی مردم ایران به خوبی حکایت از این معنا دارد که مردم در روز انتخاب به جذاب ترین رای می‌دهند و رای به روسای جمهور گذشته به خوبی مهر تاییدی است به این نظریه.

انتخابات ریاست جمهوری 92 نمونه دیگری از این ویژگی انتخاباتی است. روحانی با جذابیت‌های ظاهری و کلامی توانست گوی سبقت از رقبای خود برباید و در هفته پایانی انتخابات تبدیل به شانس اول و در نهایت به عنوان رئیس جمهور از سوی مردم انتخاب شود.