حدیث فولادوند چگونه توانست فوزیه بشود؟

گفتگو با حدیث فولادوند درباره سریال “معمای شاه”
حدیث فولادوند که در سریال «معمای شاه» نقش فوزیه را بازی می کند، درباره ی اینکه چقدر نسبت به نقشی که به ایفای آن پرداخته، مطالعه داشته است؟ گفت: برای ایفای نقش «فوزیه» کتاب های متعددی از این شخصیت را مطالعه کردم و سعی کردم نقشم را به گونه ای ایفا کنم که آقای ورزی از من انتظار داشت.
فولادوند در گفت وگویی، در تکمیل توضیحاتش درباره میزان شناخت شخصیت «فوزیه» و ایفای این نقش در یک مجموعه تاریخی بیان کرد: من هم مثل سایر بازیگران «معمای شاه» که به ایفای نقش پرداختند، در همین حد که شخصیت فوزیه چه کسی بوده و در چه مقطعی از تاریخ حضور داشته است، شناخت داشتم اما بعد از اینکه ایفای این نقش به من سپرده شد، چند کتاب از طرف آقای ورزی به من معرفی شد که کامل آنها را مطالعه کردم. به دلیل اینکه این شخصیت زندگی نامه ای برای خودش نداشت، خودم هم چند کتاب دیگر درباره این شخصیت را به طور جسته و گریخته مطالعه کردم و توانستم نسبت به این شخصیت شناخت بیشتری پیدا کنم.
وی در ادامه به همکاری اش با محمدرضا ورزی – کارگردان «معمای شاه» – اشاره کرد و گفت: سال 79 در سریال «سال های خاکستری» به کارگردانی آقای ورزی که برای شبکه جام جم آماده شد، ایفای نقش داشتم؛ البته در آن سریال همکاری کوتاه تری با ایشان داشتم. کار کردن با آقای ورزی در «معمای شاه» خیلی برایم لذت بخش بود؛ چراکه احساس می کردم نسبت به پلان هایی که می گیرد و شخصیتی که از من در ذهنش تصور می کند، خیلی واقف هستم. در کل همه چیز در «معمای شاه» حرفه ای پیش رفت، بنابراین کار کردن در یک گروه حرفه ای در چنین روزهایی که شاید خیلی از کارها پشت صحنه ی حرفه ای نداشته باشند، یک حُسن است.
این بازیگر همچنین درباره زمان همکاری با سریال معمای شاه، اعلام کرد: آخرین حضورم در این پروژه اسفند سال 1393 بود ولی در کل به مدت دو سال است که جسته و گریخته با پروژه «معمای شاه» همکاری داشتم. درحال حاضر هم کار جدیدی برای تلویزیون ندارم اما قرار است به زودی یک کار سینمایی جدید داشته باشم.
حدیث فولادوند در پایان در پاسخ به اینکه چه پیشنهادی برای خبرگزاری های ایران دارد؟ گفت: پیشنهاد خاصی ندارم، فقط دوست دارم به این موضوع تأکید کنم که وقتی خبرنگاران قصد مصاحبه با هنرمندان را دارند، این مساله خیلی مهم است که مصاحبه شونده احساس امنیت داشته باشد و تا زمانی که احساس امنیت وجود نداشته باشد گفت وگویی انجام نمی گیرد. حداقل خودم اینگونه هستم و تا وقتی که احساس امنیت نکنم صحبت نمی کنم. به دلیل اینکه شخصا چندین بار این مساله برایم پیش آمده که با مجلات و نشریات مختلفی که معتبر هم بودند، صحبت کردم اما اتفاقاتی افتاد که اصلا دوست نداشتم؛ بنابراین پیشنهادم این است خبرنگارانی فعال باشند که بتوان به آنها اعتماد کرد.

179/