این استادیوم به زبان انگلیسی«روزی در ماه می» نام دارد و ١٥٠هزار نفر را در خود جای می‌دهد. «روزی در ماه می» در مرکز شهر پیونگ‌یانگ قرار دارد و سال ١٩٨٩ افتتاح شده اما با توجه به اعلام صریح دولت کره‌شمالی مبنی بر استفاده تسلیحاتی و نظامی از سازه غول‌آسا می‌توان حدس زد، بزرگترین استادیوم جهان سرنوشتی شبیه دیگر استادیوم‌های غول‌آسای ساخته شده توسط سران ورزشی کشورهای نه‌چندان مطرح در فوتبال خواهد یافت و به‌زودی متروکه یا حداقل کاربری غیرورزشی خواهد داشت. دنیای فوتبال از این نمونه‌ها کم ندارد.
نقره داغ اقتصادی
گران‌قیمت‌ترین استادیوم برزیل، حالا به یک پارکینگ اتوبوس تبدیل شده است. ٥٥٠میلیون دلار هزینه ساخت استادیوم ناسیونال به دلیل عدم وجود حتی یک تیم دسته اولی در مرکز شهر و انجام تنها ٧ بازی از زمان جام جهانی ٢٠١٤، هیچ سودی در پی نداشته است! نمونه دیگر در عراق بود. در دوران حکومت صدام حسین در عراق، عجیب‌ترین روزهای کشور خاورمیانه‌ای رقم خورد. صدام برای تبلیغ بیشتر حکومت خودش، ورزشگاهی ٨٠هزار نفری را در بغداد ساخت اما این مکان٣٠٠میلیون دلاری جایی بود برای اعدام مخالفان رژیم بعث عراق!
اتفاق مشابه در مصر، ژاپن و اسپانیا
در مصر با سقوط دولت حسنی‌مبارک، ورزشگاه دوم قاهره، پایتخت این کشور مکانی شد برای اعدام مخالفان دولت سابق و گردهمایی اعتراضی مخالفان و موافقان سیاسی امثال محمد مرسی، رئیس‌جمهوری سابق این کشور! همچنین پس از فرود ٢ بمب در جریان جنگ‌جهانی دوم، امکان بازسازی استادیوم اوزاکای ژاپن محال به نظر می‌رسید اما با یک همت جمعی، این اتفاق رخ داد. البته مکان فعلی استادیوم اوزاکا، یک کنسرت موسیقی مجلل برای بزرگان این عرصه است، نه جایی برای فوتبال! استادیوم «لوئیس سیتخار» غرور شهر مایورکای اسپانیا نامیده می‌شد اما پس از ویرانی به دلیل سیل و رانش زمین، طرح جدید آماده شده برای زمین فوتبال، کاربری متفاوتی را رقم زد و حالا حتی مراسم عروسی هم در این منطقه تفریحی انجام می‌شود اما فوتبال، هرگز!
179/
