در شرايطي كه اين بازيكن تمايل زيادي به سرخپوش شدن دارد، باشگاه نفت با موضوع مخالفت ميكند. آنها هر دو پايشان را در يك كفش كردهاند كه بيرانوند بايد بماند و راه ديگري وجود ندارد. اين اتفاق در حالي رخ ميدهد كه بيرانوند حتي شنبهشب روی آنتن شبکه خبر هم آشكارا از علاقهاش به پرسپوليسي شدن سخن گفت. طبيعتا باشگاه نفت اختيار بازيكنش را دارد و ميتواند بيرانوند را دودستي نگه دارد. با اين حال نكته جالب به رويكرد دوگانه نفت در قبال بيرانوند و صادقيان مربوط ميشود. چندي پيش و بعد از آنكه پيام صادقيان در پستي روي اينستاگرامش نوشت از حضور در نفت خسته شده و قصد جدايي از اين تيم را دارد، مسئولان باشگاه به سرعت با تقاضاي وي موافقت كردند و او را در ليست مازاد قرار دادند. در اين ميان حتي اصرار منصوريان به حفظ پيام هم باعث پشيماني نفت نشد و آنها رضايتنامه صادقيان را به مقصد صباي قم صادر كردند. جالب اينجاست كه مثلا ايرانيان، سرپرست اين تيم در توضيح جدايي صادقيان گفته بود: «به هر حال او دلش با ما نبود و اخیرا بارها از طريق صفحات اجتماعی نیز اعلام کرده بود دیگر تمایلی ندارد در تیم حضور داشته باشد. بعد از این مسائل، باشگاه نیز با او به صحبت پرداخت و در نهایت رضایتنامه اش را صادر کرد تا بتواند برای تیم دیگری به میدان برود.» خب حالا بايد از نفتيها پرسيد چه فرقي بين صادقيان و بيرانوند وجود دارد؟ آيا الان واقعا دل بيرانوند با باشگاه است؟ اگر صادقيان فقط يك پست دو خطي گذاشت و رفت، بيرانوند به هر دري ميزند كه برود، اما به او اجازه جدايي نميدهند. اين تازه در حالي است كه مطابق آمار و اخبار، در فصل جاري پيام به نسبت بيرانوند براي نفت بازيكن كمحاشيهتر و موثرتري بوده است. این رفتار دوگانه را چطور میتوان تحلیل کرد؟
179/