با اختراع دوربین عکاسی اولیه در سال 1837 اولین عکاسان بریتانیایی دست به تجاربی زدند که امروزه از آن با عنوان “سبک ویکتوریایی” یاد می شود. هراس آفرینی و در عین حال ثبت تصویر عجیب و باورنکردنی مهمترین ویژگی عکاسی در این دوره است. در آن زمان مردمی که به دلیل گرانی نقاشی توان ثبت تصویر خود و خانواده شان بر بوم نقاشی را نداشتند با این اختراع جدید به فکر گرفتن عکس و نگهداشتن خاطرات گذشته خود افتادند. در این میان عکس گرفتن از مردگان روشی رایج برای زنده نگاه داشتن یاد و خاطره عزیز از دست رفته بود.
بالا بودن آمار مرگ و میر به ویژه مرگ کودکان کار عکاسانی که در آتلیه خود از مردگان عکس می گرفتند را سکه کرد. خانواده‌ها، فرد متوفی را با بهترین لباس و با چشمان باز جلوی دوربین قرار می‌دادند و حتی ژستی هم برای او طراحی می‌کردند و عکاس آخرین تصویر از آن‌ها را ثبت می‌کرد.
امروز آنچه از عکس های عصر ویکتوریایی برجامانده شمار زیادی تصویر از کودکانی است که بر تخت آرمیده اند یا با عروسکی در آغوش انگار در خواب عمیقی فرو رفته اند. در بسیاری از این عکس‌ها معمولا مادر یا برادر و خواهر فرد متوفی در کنار او قرار گرفته و مقابل دوربین ژست می گرفتند.
“ژولیا مارگارت کامرون” عکاس بریتانیایی و یکی از پیشگامان تاریخ عکاسی که در سال 1879 از دنیا رفته است یکی از عکاسانی است که در آتلیه خود از مردگان زیادی عکس گرفته است. تعدادی از عکس های او که عمدتا کودکان درگذشته در کنار مادرشان هستند را در زیر می بینید.
