صاحب صندلی سبز؛ عارف، لاریجانی یا حداد؟

کریم ارغنده‌پور در روزنامه شرق نوشت: درباره انتخابات بحث‌های خوبی شده است. نقطه عزیمت من برای این ارزیابی پیشبرد ماشین دموکراسی است. وقتی سازوکار انتخابات پذیرفته می‌شود باید درباره لوازم آن به آگاهی و مهارت رسید.

همین که بحث عدم مشارکت به‌خاطر ناامیدی از دستیابی به بهترین حالت مطرح نیست می‌توان گفت قدم‌ها رو به جلوست. در همین زمینه حضور آگاهانه تک‌تک شهروندان اهمیت می‌یابد و صدالبته که مؤثر و نتیجه‌بخش هم هست ولی طبیعی است که انتظار از ثمربخشی، یک تغییر پرشتاب و بی‌پشتوانه نیست. اصولا تغییرات شدید، امکان پایداری کمی دارند و برعکس، تغییراتی که برپایه کار هدفمند صورت گرفته باشد ماندگارتر است.

از این زاویه به نظرم رسید نگاهی کلی به انتخابات پیش‌روی مجلس بد نباشد: در این انتخابات، اصلاح‌طلبان شناخته‌شده برکنارند. در نتیجه کارزار اصلی انتخابات بدون حضور آنان شکل گرفته و دو سوی کارزار انتخابات بر محور موافقان و منتقدان دولت فعلی سامان یافته است. این آرایش شاید از دور ساده به نظر برسد ولی انتخابات آتی یکی از معدود انتخاباتی است که جناح‌ها و گروه‌ها به‌خاطر اهمیت آن، ضرورت شکل‌گیری ائتلاف و اتحاد را پذیرفته‌اند.

این نکته بسیار مهمی است. در نتیجه برای بررسی نتیجه انتخابات باید افراد راه‌یافته نهایی از هر فهرست را برشمرد. طبیعی است عدد نهایی معیار اصلی برای سنجش رویکرد مجلس آینده است. از این نظر اگر عارف رئیس مجلس آینده شود، معنی‌اش این است که عدد نمایندگان متمایل به اصلاحات از هر گرایشی بالاتر است.

اگر لاریجانی رئیس شود به آن معنی است که ائتلافی از اصلاح‌طلبان، اعتدالیون و اصولگرایان معتدل اکثریت یافته است و اگر حدادعادل رئیس شود معنی‌اش این است که فهرست ائتلاف اصولگرایان اکثریت یافته است. جزئیات بیشتر براساس نسبت‌ها مشخص می‌شود.

من احتمال چهارمی را در تقسیم‌بندی بالا بعید می‌دانم. مثلا در صورتی که هر یک از سرلیست‌ها یا نامزدهای بالقوه ریاست، شخصا رأی نیاورند احتمالا به معنی شکست جناح متبوعشان هم خواهد بود. صدالبته که هیچ‌چیز قطعی نیست و ما فقط از احتمالات سخن می‌گوییم.

176/