پرسپولیس نزدیک‌ترین مدعی قهرمانی
روز بعد از برد خفیف اما شیرین پرسپولیس در قم یکی از دوستانی که با برانکو ارتباط کاری دارد نظرم را درباره بازی با صبا و کیفیت پرسپولیس پرسید. جوابم کوتاه بود: «بازی به لحاظ کیفی چیزی نداشت اما در این مقطع مهم سه امتیاز است.» پشت بند این جمله دیگری هم گفتم تا نشان دهم گاهی اوقات باید منطقی بود: «ما خودمان مدام می‌نوشتیم فوتبال زیبا بدون کسب سه امتیاز فایده ندارد اما اگر اولویت، قهرمانی پرسپولیس است باید از این سه امتیاز با هر کیفیتی که به دست آمده راضی باشیم.» همین دوست برانکو جواب داد: «تنها تیم‌هایی در دنیا که موظفند در تمام بازی‌های‌شان مقابل حریفان خود مسلط باشند بارسا، بایرن و رئال هستند چون هم مهره به اندازه کافی دارند هم فوق‌العاده سازماندهی شده کار می‌کنند اما پرسپولیس این وظیفه را ندارد هر چند تا اینجای فصل و در 23 بازی انجام داده در لیگ شاید حدود 18 بازی برتر از حریفانش بوده و در چند مسابقه دیگر نیمی از زمان مسابقه یا تنها بخشی از زمان بازی را به حریف داده است.»
انعطاف پذیری برانکو
با تمام ایرادهای فنی که می‌شود از برانکو گرفت – مثلا اینکه در مواقع بحرانی تصمیمات خوبی در مورد تعویض‌هایش نمی‌گیرد – اما انعطاف پذیری او در قبال تفکیک قایل شدن بین فوتبال زیبا و نتیجه‌گیری (وقتی هردو این آیتم‌ها تواما شدنی نیست) قابل تحسین است. برانکو در قم و دیدار مقابل صبای قم برای معدود دفعات در این فصل از سیستم 1-3-2-4 استفاده کرد؛ درست همان سیستمی که می‌توانست صبا را در خانه‌اش به تیمی زیر متوسط و کاملا خنثی تبدیل کند. هرچند پرسپولیس به خاطر تغییر تقریبا نیمی از مهره‌هایش و البته تغییر سیستم همان تیم همیشگی نبود و فاصله زیادی با بازی‌های با کیفیت قبلی‌اش داشت اما سه امتیاز این مسابقه با استراتژی درست برانکو در اتخاذ سیستم مناسب و شرح وظایف درست محقق شد. برانکو حتما به خاطر داشت که در بازی رفت تیم صبا جدا از گلی که روی یک ضربه ایستگاهی زد چند بار در ضدحمله‌ها دروازه پرسپولیس را تهدید کرد و به همین خاطر سیستمی برای مقابله با این روش بازی برگزید تا صبا مهم‌ترین ویژگی بازی‌اش را از دست بدهد. تیم دایی در بیشتر مقاطع فصل تیمی با روش بازی دفاع – ضدحمله بوده و با توجه به شناخت دقیقش از ابعاد زمین قم و کیفیت چمن این ورزشگاه این کار را خیلی خوب بلد بود اما پرسپولیس با سیستم و استراتژی درست حتی یک بار به این تیم اجازه ضد حمله نداد و به غیر از دقایق پایانی بازی و فشار احساسی میزبان خطر باز شدن
دروازه‌اش را حس نکرد.
سرازیری در سال 95
تمام این اتفاقات خوب وقتی می‌افتد که بدانیم پرسپولیس پیک دشوار 8 هفته ابتدایی نیم‌فصل دوم را پشت سرگذاشته و در 7 هفته پیش‌رو کار راحت تری نسبت به سایر مدعیان (که همه بازی‌های سختی مقابل تیم‌های بالای جدول دارند) دارد. پرسپولیس در 7 هفته باقیمانده تا انتهای لیگ جدا از نبرد با استقلال، نفت و گسترش فولاد با چهار تیم انتهای جدول بازی دارد که شاید تکلیف یکی دو تا از آنها در زمان رویارویی با سرخ‌ها مشخص شده باشد. با این حساب و با توجه به اتفاقات مثبتی که در بازی با صبا رخ داد می‌توان به صراحت گفت سرنوشت قهرمانی پرسپولیس دست خودش خواهد بود و با وجود اختلاف 4 امتیازی نسبت به صدر بیشتر از بقیه مدعیان شانس قهرمانی دارد مگر اینکه به دست خودش جام را پس بزند و در سال 95 که می‌تواند در سرازیری لیگ روی دور برد و جمع آوری حداکثر امتیازها بیافتد، وا دهد و شانس رسیدن به جام بعد از 8 سال آزگار را از دست بدهد.
تیم اصلی 18 نفره شد
انعطاف پذیری برانکو یک طرف، بزرگتر شدن دایره بازیکنانی که برانکو می‌تواند به آنها تکیه کند نکته مثبت دیگری بود که از دل بازی با صبا بیرون آمد. شاید قبل از این تصور می‌شد پروفسور تنها با 14 بازیکن باید در تمام مسابقات دنبال برد باشد اما حالا و در روزی که اومانیا، کفشگری و حاتمی نمایش قابل قبولی داشتند و علیپور هم نشان داد بدون بازی کردن کنار طارمی می‌تواند موثر باشد، مشخص شد برانکو از این به بعد می‌تواند با پتانسیلی 18-17 نفری دنبال جام باشد و در این شرایط کارش راحت‌تر خواهد بود.