موبنا – قبل از سوار شدن به فضانوردان و خدمه چتر نجاتی خواهند داد تا از آن در مواقع اضطراری استفاده کنند. البته تاکنون در هیچ کدام از تمرین‌ها، فضانوردان مجبور به استفاده از این چتر نشده‌اند و این کار تنها جنبه احتیاطی دارد.
در انتها یا ابتدای هواپیما چند صندلی وجود دارد که از آنها به هنگام بلند شدن و نشستن هواپیما استفاده می‌شود اما بقیه هواپیما خالی است و تقریباً تمام صندلی‌ها از سالن داخلی برداشته شده تا فضای خالی بیشتری به وجود آید.
سقف، دیواره و کف هواپیما با لایه‌های نرمی پوشانده شده، این پوشش‌ها برای جلوگیری از ضربات احتمالی است که به هنگام مانورهای پروازی در انتظار فضانوردان و خدمه آموزش خواهد بود.
این پرواز در ابتدای امر برای کسانی که قبلا انجام نداده‌اند، بسیار هراس آوری دارد. لحظاتی بعد از بلند شدن هواپیما باید فضانوردان کمربندها را باز کرده و در وسط کابین سرپا بایستند. در این حال تنها تکیه‌گاه آنان دو رشته طناب بلند در طول هواپیما خواهد بود.
هواپیما با سرعتی در حدود 650 کیلومتر در ساعت با حالتی نزدیک به عمود، اوج می‌گیرد. در این حال نیروی شتابی بیشتر از نیروی جاذبه ایجاد می‌شود. بعد از این که به حداکثر ارتفاع خود یعنی تقریبا 8-9 کیلومتر رسید، به طرف پایین شیرجه می‌رود!
در صعودها فضانورد احساس می‌کند وزن بدنش بیشتر شده و گویی آهن ربایی قوی کف هواپیما وجود دارد که او را به سوی پایین می‌کشد. مقدار شتاب 8/1 جاذبه خواهد بود و حتی بلند کردن پا با زور صورت می‌گیرد. از طرف دیگر، زمانیکه هواپیما به سوی پایین شیرجه می‌رود، فضانورد به طرف سقف پرتاب می‌شود و حدود 20 تا 30 ثانیه احساس بی‌وزنی به او دست می‌دهد.
کسانی که برای نخستین بار در چنین وضعیتی قرار می‌گیرند، باور کردن این نکته که بدن اکنون تقریباً بی‌وزن شده، مشکل خواهد بود. وقتی که می‌بینند، نمی‌توانند راست بایستند، بی‌اراده پیچ و تاب می‌خورند و به اطراف می‌چرخند و از اینکه هماهنگی حرکات‌شان را از دست داده‌اند حیرت خواهند کرد. هر دوره پرواز حدود یک ساعت و نیم به طول می‌انجامد و طی آن بین 20 تا 30 بار با تکرار پروازها در مسیرهایی که گفته شد، فضانورد بی‌وزنی را احساس خواهد کرد.
بعد از فرود افراد کمی احساس تهوع و ضعف خواهند کرد، پاهایشان بیش از اندازه سنگین و راه رفتن به طرف جلو مشکل خواهد بود.
منبع: ایسنا
