موبنا – چندین دهه است که دانشمندان علم پزشکی فضایی در حال مطالعه اثرات بی وزنی بر بدن انسان و نحوه اصلاح آنها هستند. اما اکنون قصد دارند تا مطالعه‌ای هم درباره تأثیر گرانش ماه بر فضانوردان داشته باشند. بنابراین آژانس فضایی اروپا برنامه‌ای برای مطالعه بر روی این موضوع ترتیب داده است.
“دیوید گرین”(David Green)، مدیر این پروژه و “توبیاس وبر”(Tobias Weber) مهندس تحقیقات علمی در حال رهبری این مطالعه در مرکز فضانوردان این آژانس فضایی در کلن آلمان هستند و هدف آنها یافتن تأثیر طولانی مدت “گرانش ماه”(lunar gravity) بر فضانوردان است.
به لطف مجموعه‌ای از آزمایشات ایستگاه فضایی که در دهه ۱۹۷۰ و برخی مطالعات که انجام شده است، دانشمندان درک فزاینده‌ای از چگونگی اثر “گرانش صفر” بر بدن انسان و نحوه زندگی و کار کردن فضانوردان در سقوط آزاد به دست آورده‌اند.
طی پنجاه سال گذشته، ما شاهد آن بوده‌ایم که چگونه عدم گرانش می‌تواند باعث از دست رفتن استخوان، تضعیف عضلات و مشکلات قلبی-ریوی شود و حتی بر بینایی، مغز و سیستم ایمنی نیز تأثیر بگذارد.
اما حال دانشمندان می‌خواهند بدانند که زندگی در مکانی که گرانش آن یک ششم گرانش زمین است در طولانی مدت می‌تواند چه تأثیری روی فضانوردان داشته باشد؟
برای پاسخ به این سوال، دانشمندان آژانس فضایی اروپا و “مرکز هوافضایی آلمان”(DLR) از سال ۲۰۱۷ مطالعه‌ای با موضوع حرکت در گرانش کم را آغاز کردند.
در این آزمایش، آنها از یک تردمیل عمودی که یک فرد به صورت افقی روی صندلی دراز کشیده و از آن معلق بود استفاده کردند. این صندلی پنج ششم وزن فرد را در بر می‌گرفت.
به این ترتیب، پژوهشگران توانستند دریابند که فعالیت‌هایی مانند لی لی و پریدن در گرانش ماه بر تاندون آشیل اثر می‌گذارد و سبب کاهش تعادل استخوان و از دست دادن عضله نیز می‌شود.
توبیاس در انتها گفت: ما اعتقاد داریم که پریدن و لی لی بر روی ماه ممکن است نیروهایی شبیه به قدم زدن و راه رفتن بر روی زمین را فراهم کند. این امر فضانوردان را قادر می‌سازد تا از طریق حرکت روزمره، شرایط استخوانی و عضلانی خود را حفظ کنند.
آژانس فضایی اروپا اظهار کرده است که نتایج آزمایشات تاکنون امیدوار کننده بوده است و گام بعدی آزمایشات قرار است در شهر هیوستون ایالات متحده آمریکا و جایی که سیستم “ARGOS” قرار دارد، انجام شود زیرا توسط این سیستم آنها می‌توانند درک بهتری از تأثیر گرانش بر استخوان‌ها و عضلات داشته باشند.
هدف آنها این است تا سیستمی مشابه این سیستم به نام “Luna ۲” را نیز در اروپا توسعه دهند تا توسط آن بتوانند به فضانوردان آژانس فضایی اروپا آموزش دهند تا چگونه در مأموریت‌های سرنشین دار آینده عمل کنند.
منبع: ایسنا
