مردی که برای معماری ایران جنگید
موبنا – سیدهادی میرمیران – معمار و استاد دانشگاه – سال 1323 در قزوین متولد شد. او موفق شد با رتبه اول در رشته معماری از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شود. این معمار ایرانی در طول سال‌ها فعالیتش در این زمینه توانست طرح‌های متعددی را در جامعه‌ی معماری ایران به نام خود ثبت کند.
میرمیران از سال 1347 تا 1357 مسئول کارگاه معماری واحد طراحی معماری و شهرسازی شرکت ملی ذوب آهن ایران بود. از سال 1358 تا 1367 سرپرست واحد طراحی شرکت خانه‌سازی ایران و سرپرست واحد طراحی اداره کل مسکن و شهرسازی استان اصفهان و از سال 1367 تا 1385 مدیرعامل و مدیر طراحی شرکت مهندسین مشاور نقش جهان – پارس بود.
سیدهادی میرمیران 37 سال زندگی حرفه‌ای خود را پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه تهران، برای تدریس معماری در دانشگاه‌های علم و صنعت ایران، شیراز، همدان و تهران و طراحی و اجرای پروژه‌های صنعتی و معماری صرف کرده بود و با وجود سال‌ها بیماری، اتاق کارش را همان محل زندگی‌اش انتخاب کرده و تا روزهای آخر حیاتش، به مدیرت اجرایی و طراحی معماری و شهرسازی مشغول بود.
طراحی شهر جدید بهارستان در اصفهان، ساختمان کانون وکلای دادگستری مرکز، ساختمان کنسولگری ایران در فرانکفورت، ساختمان مرکزی بانک توسعه صادرات ایران، ساختمان مجموعه ورزشی رفسنجان، طرح ساختمان کتابخانه ملی ایران (اجرا نشده) و مجتمع ائل‌گلی تبریز از مهم‌ترین طرح‌های این مهندس معمار است.
استفاده از دیاگرام فرم در پروژه‌های ابتدای دهه‌ی 70، استفاده از دیاگرام فرم آثار هنری و طبیعت و استفاده از دیاگرام دو فرم و فضای بینابین آن از رویکردهای شکلی معماری میرمیران بود. حفظ پیوستار و روح معماری کهن ایران با روش‌های نوین طراحی را از مهم‌ترین ویژگی‌های کاری این معمار می‌دانند.
او در طول فعالیت هنری‌اش، افتخارهای بسیاری در زمینه‌ی معماری و طراحی به‌دست آورد و سرانجام 30 فروردین‌ماه 1385 پس از تحمل یک دوره بیماری درگذشت.
علیرضا قهاری – رئیس انجمن مفاخر معماری ایران، درباره‌ی ویژگی‌های حرفه‌ی این هنرمند معمار اظهار کرد: مهندس میرمیران از جمله معماران پیش‌رویی بود که در معماری معاصر ایرانی، نقطه نظر و حرفی برای گفتن داشت. او در عرصه‌های مدرن و معاصر با نگاه به گذشته‌ی معماری ایرانی، جریانی را دنبال کرد که طرفداران و علاقه‌مندان خودش را دارد. پژوهشگران و معماران جوان به این جریان فکری کشش و گرایش دارند. میرمیران شخصیتی آگاه و پیش‌رو در زمینه معماری معاصر بود.
او افزود: در معماری ایرانی شاخصه‌های گوناگونی وجود دارد که می‌توان به آن‌ها استناد کرد. در معماری گذشته، فکر و فلسفه‌ای بود که بن‌مایه‌های آن مورد توجه میرمیران بود. او سعی می‌کرد در آثارش از این شاخصه‌ها بهره بگیرد. شاخصه‌هایی مانند شفافیت و مطرح بودن این نظریه که انسان جایگاه والایی در زمین دارد و ساخته دست یک انسان می‌تواند در بالا بردن شأن و جایگاه او حرفی برای گفتن داشته باشد. این شاخصه‌ها در معماری ایران در مقایسه با معماری گذشته غرب به عنوان برگ برنده محسوب می‌شد. تلاش میرمیران این بود که از این معیارها و آن چیزهایی که به‌دست آورده بود در معماری معاصر بهره بگیرد.
قهاری به سابقه‌ی آشنایی‌اش با میرمیران اشاره کرد و گفت: من با هادی میرمیران به‌دلیل عضویت او در هیأت امنای انجمن مفاخر ایران همکار بودم. او از سال‌بالایی‌های من در دانشکده بود. از جمله موضوعات مورد نظر او در زمان حیاتش رسیدن به جایگاه والای معماری بود. معماری ما بعد از انقلاب تنزل داشت و با ساختمان‌سازی برابر دانسته می‌شد. این‌که بتوانیم جایگاه اصلی معماری را احیا کنیم از اهداف او به‌شمار می‌رفت و دلیل او برای پیوستن به انجمن مفاخر ایران، زنده کردن همین جایگاه بود.
او ادامه داد: میرمیران ثبت روزی با عنوان «روز معمار» در تقویم را پیگیری کرد. هرچند این روز به‌صورت رسمی در تقویم ایران نیست، اما تمام معماران سوم اردیبهشت‌ماه را که تصادفا با بزرگداشت هادی میرمیران همزمان است، به‌عنوان «روز معمار» جشن می‌گیرند.
رئیس انجمن مفاخر ایران اضافه کرد: خیلی مهم است که یک شخص در کنار حرفه‌ای که دارد، به مسئولیت‌های اجتماعی‌اش هم بپردازد. از جمله خصلت‌های مرحوم میرمیران این بود که به مسئولیت‌های اجتماعی، در کنار حرفه‌اش توجه می‌کرد. شاید خیلی کم باشند کسانی که علاوه بر فعالیت در حرفه خود، به کارهای اجتماعی هم می‌پردازند، میرمیران یکی از آن‌ها بود.
منبع: ایسنا
