شیر خانگی
پرسپولیس از سال‌های دور به پشتوانه هواداران پرشمارش به
«شیر خانگی» مشهور بوده؛ تیمی که معمولا در زمین خودی عملکرد بسیار بهتری نسبت به خانه رقبا دارد. این مساله اما، در فصل جاری لیگ قهرمانان آسیا آشکارتر از همیشه به اثبات رسید؛ جایی که پرسپولیس در ورزشگاه آزادی قاتل حریفانش بود، اما بیرون از خانه مطلقا حرفی برای گفتن نداشت. سرخپوشان در این رقابت‌ها رکورد صددرصد پیروزی‌های خانگی را به خودشان اختصاص دادند. آنها در استادیوم آزادی لخویا را با سه گل بردند، با نتیجه دو بر یک بر بنیادکار غلبه کردند و النصر و الهلال را یک بر صفر شکست دادند. بیرون از خانه اما سرخپوشان فقط بنیادکار را بردند و در زمین هر سه حریف عربی‌شان، با نتیجه یکسان سه بر صفر شکست خوردند.
ناکامی؛ سرنوشت محتوم
از همان هفته هفتم لیگ چهاردهم، درست زمانی که علی دایی به آن شکل شگفت‌انگیز و با چشمانی اشکبار ناچار به ترک پرسپولیس شد روشن بود که بار این تیم به مقصد نخواهد رسید. سرخپوشان امسال با مشکلات فراوانی دست به گریبان بودند که هر کدام از آنها برای از هم پاشیدن یک باشگاه بزرگ کافی به نظر می‌رسد! این مجموعه در طول چند ماه چندین تحول مدیریتی را تجربه کرد و البته سه سرمربی را هم روی نیمکت تیم فوتبالش دید. به علاوه بازیکنان بزرگی مثل جلال حسینی، مسلمان، خلعتبری، پولادی و حسین ماهینی از این تیم جدا شدند که جای خالی برخی از آنها تا آخر فصل احساس شد. نوسانات فنی و مدیریتی سرخپوشان همچنین باعث به حاشیه رفتن بازیکنانی مثل پیام صادقیان، رضا حقیقی و محمد خانزاده شد تا کلکسیون نگون‌بختی‌های سرخپوشان کامل شود. مجموعه این مسائل پرسپولیس را به جایی رساند که وقتی پس از پیروزی بر پیکان بقای این تیم در لیگ برتر قطعی شد، محمد نوری سجده شکر به جا آورد. پرسپولیس در چنین شرایطی باید به مصاف تیم قدرتمند الهلال می‌رفت. آنها بازی رفت را با فشار هواداران‌شان بردند، اما در مسابقه برگشت چاره‌ای غیر از تسلیم شدن نداشتند. پرسپولیس که تیم هشتم ایران بود برای راهیابی به جمع هشت تیم برتر آسیا محتاج یک «معجزه» به نظر می‌رسید، اما خب این فوتبال است و قواعد خودش را دارد.
کابوس ادامه دارد؟
پرسپولیس فصلی سیاه و بسیار ناگواری را پشت سر گذاشت؛ فصلی که در آن بیشتر از هر چیز دیگری، رد پای سوءمدیریت دیده می‌شد. این باشگاه از ابتدای دولت یازدهم با گرفتاری‌های وسیعی مواجه بود و این مشکلات زمانی به اوج رسید که داستان واگذاری سرخابی‌ها به بخش خصوصی مطرح شد. وزارت ورزش که به دفعات ثابت کرده رابطه خوبی با فوتبال ندارد، از آن زمان به بعد کمک‌هایش را به پرسپولیس و استقلال قطع کرد تا معضلات دو تیم بسیار جدی‌تر شود. سرخابی‌ها به هر مشقتی که بود این فصل را به پایان رساندند، به این امید که با روشن شدن وضعیت مالکیت‌شان، آینده بهتری داشته باشند. دیروز اما اعلام شد بعد از برگزاری چهار مرحله مزایده، اهلیت هیچ‌یک از متقاضیان برای تصاحب این دو تیم تایید نشده و به این ترتیب آنها در دو ماه آینده کماکان توسط وزارت ورزش اداره خواهند شد! از آنجا که این دو ماه با فصل کلیدی نقل‌وانتقالات مقارن شده و از قضا هر دو تیم هم به شدت نیاز به تقویت دارند، حالا هواداران عمیقا نگران فصل آتی شده‌اند؛ آنجا که معلوم نیست وزارت ورزش با این تفکرات چقدر به سرخابی‌ها یاری می‌رساند و چه مدیرانی برای آنها انتخاب می‌کند. آیا باید منتظر حضور مجدد امثال سیاسی و بد بسته شدن سرخابی‌ها برای لیگ پانزدهم باشیم؟
