مجله آنلاین موبنا – این شبیه‌ساز برای تمامی فضانوردانی که از سال‌ها قبل برای پرواز به فضا یا ایستگاه‌های سالیوت، میر و در دو دهه اخیر برای سفر به ایستگاه فضایی بین‌المللی آموزش می‌بینند، کلاس درس و سالن امتحان بشمار می رود و در آن با اجزا و دستگاه‌ها و چگونگی کار سفینه سایوز آشنا می‌شوند.
سفینه سایوز دارای سه قسمت موتوری یا خدمات، سرنشین‌دار و بالاخره قسمت مداری است. دو بخش خدمات و مداری، زمان بازگشت فضانوردان از قسمت سرنشین‌دار جدا شده و در اثر برخورد به جو زمین از بین می‌روند. از بخش سرنشین‌دار فضانوردان برای صعود و فرود استفاده می‌کنند و شبیه ساز، دقیقاً مثل این بخش ساخته شده است. بخش سرنشین‌دار سایوز تقریباً شکل یک استوانه با قطر ۲.۲ متر است که به تدریج در بخش بالایی کوچکتر شده و به یک دریچه ۷۰ سانتی‌متری ختم می‌شود. در داخل آن تمامی دستگاه‌های کنترل و هدایت بر روی صفحه کنترل روبروی فضانوردان قرار گرفته است. این بخش ۲۹۰۰ کیلوگرم وزن دارد و حجم قابل سکونت آن ۴ متر مکعب است. اما این کلاس کوچک، با توجه به اندازه‌ای که دارد، هر دانش آموزی را نمی‌تواند قبول کند. فضانوردانی می‌توانند در آن آموزش ببینند و بعداً به فضا سفر کنند که مشخصات زیر را داشته باشند:
حداکثر قد ۱۹۰ سانتی متر
حداقل قد ۱۵۰ سانتی متر
حداکثر طول نیم تنه بالایی بدن ۹۹ سانتی متر
حداقل طول نیم تنه بالایی بدن ۸۰ سانتی متر
حداکثر وزن ۹۵ کیلوگرم
حداقل وزن ۵۰ کیلوگرم
حداکثر طول پا ۲۹.۵ سانتی متر
حداکثر عرض افقی شانه ها: ۵۲ سانتی متر
حداکثر عرض قفسه سینه: ۴۵ سانتی متر
حداکثر دور قفسه سینه: ۱۱۲ سانتی متر
حداکثر عرض نشیمنگاه ۴۱ سانتی متر
منبع: ایسنا
