الهام رستمي/ گروه حقوق و قضا
هرچند اكثريت عموم جامعه كه طي سالهاي تحريم سختيها و مشقات زيادي را متحمل شدهاند لغو تحريمها را به معناي كاهش قيمتها و قدرت خريد بيشتر خود ميدانند اما نگاه تجار و سرمايهگذاران ايراني به اين موضوع كاملا متفاوت است زيرا آنها در انديشه تعامل و ارتباط با ساير كشورها بوده و انتظار دارند بتوانند به راحتي با ساير كشورها بده بستان داشته باشند. دوران پساتحريم در كشور ما تجربهاي نو و متفاوت است كه با گذشت بيش از سه دهه به آن رسيدهايم و آيندهاي با اماواگرها پيش رويمان مجسم ميكند هرچند همه اقشار مردم اميدوارند روزهاي بهتري پس از تحريمها داشته باشند اما تدبير و درايت مسئولان در اين زمينه تعيين كننده خواهدبود. اما آنچه مهم است اين است كه آيا سازو كار قانوني براي دوران پسا تحريم تعبيه شده است؟ تجارت با ساير كشورها چگونه ميسر خواهد شد؟ و آيا دولتمردان براي دوران پسا تحريم برنامهاي انديشيدهاند؟ اينها سوالاتي است كه در اين زمان ذهن بسياري از مردم را به خود جلب كرده. در همين راستا «قانون» گفتوگويي با دكتر زينب اصغري، وكيل دادگستري و عضو هيات علمي دانشگاه انجام داده كه از نظرتان ميگذرد.
اصغري با اشاره به ایده آزادسازی تجارت يا تجارت جهاني به «قانون» گفت: بعد از پایان جنگ جهانی اول کشورهای غربی ایده آزادسازی تجارت و افزایش وابستگیهای متقابل اقتصادی را مطرح كردهاند، که به تدریج فراگیر شده است؛ به طوری که امروزه سازمان تجارت جهانی با حدود 160 کشور و پوشش بیش از 90 درصد تجارت جهانی، متولی آزادسازی تجارت است. دولت ایران نیز درخواست الحاق خود به سازمان تجارت جهانی را داده است. هرچند تاکنون با این درخواست موافقت نشده، اما تلاشهای داخلی برای اصلاح قوانین و رویههای اجرایی بیشتر شده است. یکی از مهمترین اصول سازمان تجارت جهانی شفافیت در فضای حقوقی تجاری کشورهاست. مجلس نیز در سال 1388 قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات را تصویب کرده و هیات وزیران در سال 1393 آیین نامه اجرایی آن را مصوب كرده است. این قانون بر آن است که شفافیت مالی را ارتقا داده و نهادهای اقتصادی را مکلف به پاسخگویی كند. افزایش نظارت و پاسخگویی اشخاص در قبال مسئولیتها و وظایف خود و تنظیم کارایی بازار سرمایه میتواند از نتایج اجرای صحیح این قوانین باشد. به این ترتیب، اشخاص ذینفع، امکان نظارت بر مسئولان و نهادهای اقتصادی و دسترسی به اطلاعات را پیدا کرده و میتوانند به صورت آگاهانه و با اطمینان به بازار سرمایه، اقدام به سرمایهگذاری و فعالیت اقتصادی كنند.
اين وكيل دادگستري در پاسخ به اين سوال كه براي تجارتهاي بين المللي، چه محدوديتهاي قانوني براي سرمايهگذاران و تجارخارجي در ايران يا سرمايهگذاران و تجار ايراني در خارج از كشور وجود دارد عنوان كرد: باید توجه داشته باشیم که سرمایهگذاری از بحث تجارت جداست. سرمایهگذار خارجی شخصی است که یک پروژه دراز مدت اقتصادی را در کشور دیگر در دست دارد، به عنوان مثال احداث یک کارخانه، فرودگاه، نیروگاه، جاده و … در حالی که تاجر خارجی فقط کالاها و خدمات را به کشور دیگر صادر میکند. از این رو دولتهای در حال توسعه مانند ایران، معمولا از سرمایهگذاران خارجی استقبال بیشتری میکنند و حضور آنان را تشویق و حمایت میکنند، چرا که سرمایهگذار خارجی با خود ارز و تکنولوژی وارد کشور کرده و در روند توسعه موثر است.
قوانین و مقررات موجود مانع سرمایهگذاري خارجي
وي ادامه داد: دوعامل ، سرمايهگذاران خارجی را از ورود به کشور ایران بازداشته است: عامل اول قوانین و مقررات موجود؛ به عنوان مثال در نظام حقوقی ما تا وقتی که برای اجرای یک پروژه متقاضی داخلی وجود داشته باشد، واگذاری آن به رقبای خارجی ممنوع است. ولی عامل دوم و مهمتر، فضای روانی حاکم بر سرمایهگذاری است. اغلب سرمایه گذاران خارجی تصور میکنند در ایران امنیت کافی برای سرمایهگذاری وجود نداشته و ممکن است درگیر بیثباتیهايی شوند که سرمایه آنان را دچار خطر می سازد.
اصغري خاطرنشان كرد: در مورد تجارت خارجی وضعیت متفاوت است، تجار معمولا از هر بازار مصرفی استقبال میکنند، اما طبیعتا دولتها به منظور حمایت از تولیدکنندگان داخلی، موانعی را برای ورود کالاهای خارجی پیش بینی میکنند. این موانع در ایران برای کالاهای مختلف متفاوت است. ممکن است ورود برخی کالاها اساسا ممنوع باشد، اما ورود برخی دیگر با تعرفه های سنگین امکان پذیر باشد.
بازار جهانی یک بازار متقابل است
اين وكيل دادگستري تصريح كرد: معمولا تجار برای واردات کالا به یک کشور با انواع موانع تعرفهای و غیر تعرفهای کشور میزبان مواجه میشوند. البته کشورهایی که عضو سازمان تجارت جهانی هستند، متعهد ند این موانع را کاهش دهند تا امکان آزادسازی تجارت وجود داشته باشد. بازار جهانی یک بازار متقابل است اگر به عنوان مثال تاجر هندی بتواند به بازار ایران دسترسی داشته باشد، در نقطه مقابل تاجر ایرانی نیز میتواند به بازار هند دسترسی داشته باشد. از آنجایی که ایران عضو سازمان جهانی تجارت نیست، نمیتواند از مزایایی که کشورهای عضو برای یکدیگر فراهم میکنند استفاده كنند.
با رفع تحريمها نگاههای منفی نسبت به ایران تلطیف میشود
اصغري تصريح كرد: با رفع تحریمها قطعا فرصت برای تجارت بین المللی بیشتر میشود. اولا نگاههای منفی نسبت به ایران تلطیف میشود و ثانیا موانع قانونی موجود نیز برداشته میشود. در دوران تحریم حتی شرکتهایی که خواهان همکاری با طرفهای ایرانی بودند، نمیتوانستند مستقیما طرف قرارداد شوند، چرا که خود در معرض تحریم قرار میگرفتند و بانک ها نیز امکان تراکنش های بین المللی را نداشتند. وي ادامه داد: با توجه به تحریمها، بسیاری از قراردادها عقیم مانده و اجرایی نشدهاست. رفع تحریم، فرصت تبادلات بین المللی را فراهم میسازد و امکان ورود کالاهای خارجی به ایران را فراهم میکند. اما از طرف دیگر در ایران سیاستهایی برای حمایت از تولیدات داخلی وجود دارد که با تجارت آزاد مغایر بوده و فرصت رقابت را از بین میبرد. سیاست حمایت از تولید داخلی در فضای تحریم بسیار عقلانی و خردمندانه بوده است اما در فضای پسا تحریم چنین حمایتهایی باید کمرنگتر شود، تا امکان حضورتولیدکنندگان خارجی فراهم شود.
اين استاد دانشگاه در پاسخ به اين سوال كه با برداشتن تحريمها و ورود به جامعه جهاني ميتوانيم با توجه به قوانين فعلي وعدم قانون تجارت بهروز موفق عمل كنيم و شاهد پروندههاي بزرگ فساد اقتصادي نباشيم، گفت: قانون تجارت ایران مصوب سال 1311 است و بسیاری از نهادهای اقتصادی امروزی در آن پیشبینی نشده است، لایحه جدید قانون تجارت نیز با وجود تمام نواقص و انتقادات وارده بر آن تاکنون تصویب نشده است. اما این به آن معنا نیست که عملا امکان همکاریهای تجارتی با شرکای خارجی وجود نداشته باشد. به عنوان مثال وضعیت کنسرسیوم در نظام حقوقی ما چندان روشن نیست اما این به آن معنا نیست که عملا کنسرسیومها نتوانند در ایران فعالیت کنند. به عبارتی منظور ما این است که با وجود نواقص و چالشها، نظام حقوقی فعلی ما میتواند پاسخگوی اقتضائات تجارت بین الملل باشد.
بهتر است قوانین موجود را به درستی به کار ببندیم
اصغري در خاتمه با اشاره به اينكه آنچه عملا ایجاد مسئله میكند، ساز و کارهای ضعیف اجرایی است يادآور شد:. در ایران قوانین متعددی جهت اجتناب از فسادهای مالی و اداری تصویب شده است، که از جمله آن قانون مبارزه با پولشویی مصوب 1386 است. اما شیوه اجرای قوانین است كه تعیین کننده خواهد بود. نهادهای نظارتی ضعیف و ناکارآمد نمیتوانند اجرای دقیق و درست قوانین را تضمین كنند. به نظر میرسد جهت اجتناب از ایجاد فسادهای مالی به جای آن که دنبال تصویب قوانین جدید باشیم، بهتر است قوانین موجود را به درستی به کار ببندیم.
179/