چگونه داعش کودکان سرباز خود را می‌کشد؟
ابو عمران العمری 11 ساله به عنوان آخرین سپاس گذاری قبل از اینکه خودش را در کامیونی پر از مواد منجره، منفجر کند، زانو زد و دستان پدر خود را بوسید. این صحنه نگران کننده خداحافظی، یک ماه پیش در عکس های بخش برنامه تبلیغاتی داعش منتشر شد.
طرفداران داعش ادعا می کنند این گروه تروریستی از پسر بچه برای گرفتن روستایی استفاده کرده است. اما عمری تنها نیست. استفاده از کودکان روش همیشگی داعش است. اما چیزی که محققان و سیاستمداران را نگران می کند این است که روش داعش برای استفاده از کودکان تغییر کرده و مانند سال های گذشته جنگ نیست.
علت داشتن سرباز های زیر 18 سال داشتن مهارت های جنگی یا کوتاه تر بودن نسبت به باقی سربازها نیست، در سیستم داعش در واقع با سربازهای کودک به همان شکلی برخورد می شود که با بزرگسالان برخورد می شود. این ها به این معنی است که گروه تروریستی داعش هیچ احترامی برای کودکی قائل نیست.
آن سرباز می تواند یک کودک باشد
محققان می گویند احتمال دارد جنگ میان جنگجویان کودک و نیروهای دیگر افزایش یابد. پس سوال این است؛ با هزاران کودک آموزش دیده باید چه کار کرد؟ داستان عمری و 88 کودک دیگر در 13 ماه گذشته در تحقیقی بررسی شدند.
نویسنده تحقیق در این رابطه به سی ان ان گفت: چیزی که این اطلاعات نشان می دهد نشان می دهد استفاده از کودکان بیش از مقدار معمول است. از کودکان فقط برای شکه کردن مردم در فیلم های اعدام استفاده نمی شود. از آنها در عملیات های داعش هم استفاده می کنند.
محققان از شبکه های مجازی مانند تلگرام استفاده کرده اند تا اطلاعات اعضای زیر 18 سال داعش مانند سن، ملیت و .. را به دست آورند.
آمارهای آزار دهنده
بیشتر کودکان از سوریه هستند و اکثر آنها در عراق کشته شده اند. از 89 کودک، 39 درصد در خودروهایی با مواد منفجره کشته شدند، 33 درصد هم به عنوان سرباز پیاده کشته شدند. حدود 4 درصد هم در حمله به غیرنظامی ها کشته شدند.
این تحقیق همچنان متوجه یک نقشه داعش هم شده است؛ حدود 20 درصد کودکان غارتگرانی هستند که در حملات انتحاری کشته شده اند.
ماه پیش، 5 نفر از اعضا بزرگسال داعش به همراه 3 کودک به پایگاهی در عراق حمله کردند. داعش اعلام کرد که پس از سه ساعت حمله با کمربند انفجاری خود را کشتند.
نویسنده گزارش در این رابطه گفت: نکته اینجاست که بسیاری از خانواده فرزندانشان را با رضایت در اختیار داعش قرار می دهند. این یک اتفاق اجباری مانند آنچه در آفریقا رخ می دهد نیست. آنچه حداقل ما در اکثر مواقع می بینیم کودکانی با لبخند هستند که در یکی از آنها با پدر و مادر خود خداحافظی هم کرد.
176/
