شهدا فقط برای مذاکره‌کنندگان پیام‌آور بودند؟
روز گذشته مردم قدرشناس تهران، با حضور آگاهانه و مسئولانه خود در تشییع پیکرهای شهدای غواص و خط شکن ملت ایران، با ظرافت و زیبایی، منظومه زیبای وحدت را بر مدار جوانان فداکار این مردم، سرودند. وحدتی که سالهاست همه از آن می گویند؛ اما به هزاران دلیل حاصل نمی شود تا برسد به زمانی که نور وجود شهدایی که دل به آن یگانه دوران و دردانه زمان، «خمینی کبیر» داده بودند، محور این وحدت غرور آفرین شوند.
اما افسوس و هزاران افسوس که برخی وحدت نورانی که از صدقه سر همان جوانان شهید مظلوم حاصل شد را برنتافتند و مراسم تشییع شهدای وطن را به بهره برداری سیاسی و جناحی سبک و بی مایه تبدیل کردند و با توزیع انبوهی پلاکارد وحدت شکن در بین، سعی در متفرق کردن مردم از بالین شهدا داشتند. مردمی که از هر رنگ و نژاد و تفکر سیاسی دل در گرو امام، انقلاب و شهدا داشته و دارند.
در روزهای گذشته، انواع و اقسام شعار نوشته و طرح گرافیکی منتشر شد با این مضمون که شهدای غواص برای مذاکراه کنندگان هسته ای پیام آورده اند. پیام؛آری پیام مقاومت؛ پیامی که مذاکره کنندگان چه پیش از تشییع غواصان و خط شکنان دلیر و چه پس از آن در میز مذاکرات، همواره نصب العین خود قرار داده و می دهند و گرنه اگر بنا به مقاومت نبود که مذاکرات این همه طولانی نمی شد و مانند دوره های قبل مذاکره کننده ها با طرف غربی سلام و علیکی مقابل دوربین می کردند و پس از آن هم ادامه تحریم و تحریم و تحریم…
تردیدی نیست که پیام شهدای مظلوم دست بسته ما مردم، برای مذاکره کنندگان مقاومت در مقابل زیاده خواهی است.اما چرا شهدای دسته بسته ما، فقط برای مذاکره کنندگان پیام آورده اند؟ این مظلومان سرافراز برای سایر مسئولین پیامی نیاورده اند؟
آیا برای مسئولین دولت سابق که اتفاقا رئیس شان در مراسم تشییع، برای مردم دست تکان می داد، پیامی نیاورده اند؟ نیامده اند به آنان بگویند چرا شما در مقابل وسوسه های قدرت و ثروت مقاومت نکردید؟ پیام برای آنان نیاورده اند که چرا جامعه یکدست زمان حضرت روح الله را چرا با سخنان تند و بی بنیان، چند پاره کردید؟ برای آنان حامل این پیام و این پرسش نیستند که چرا به جای مهر و عطوفتی که در معجزه پیامبرش بر آن صراحتا تصریح شده که رحماء بینهم باشید، تخم کینه و نفرت را بین مردم کاشتید
آیا غواصان و خط شکنان شهید مظلوم این مردم، فقط برای مذاکره کنندگان هسته ای پیام آورده اند؟
آنان که در زمان حیات خویش، نمونه بی مثال چشمان بیدار و وجدان های آگاه جامعه ایرانی بودند،آیا برای مسببان این همه مشکل اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی که در کشور وجود دارد، پیام نیاورده بودند. نیامده بودند که بگویند کی در زمان آنان این همه اختلاس و رباخواری و غارت اموال بیت المال بود؟ کی در دوران آنان، فقرا و مساکین، عناصر دسته چندم در جامعه ایرانی بود؟کی برای به دست گرفتن قدرت، هر گروه برای گروه دیگر پاپوش های آنچنانی درست می کرد و تهمت های آنچنانی برای شان می آفرید؟
شهدای مظلوم شهید دست بسته مردم ایران، برای آنانی که دم به دم برای هر مساله ای تجمع اعتراضی برگزار می کنند،پیام نیاورده اند؟ پیام نیاورده اند که چرا شما برای وضعیت کودکان کار تجمع نمی کنید؟ چرا برای حمایت از زنان بی سرپرست که برای تامین معاش ناچار به هر کاری می شوند، چرا دغدغه ندارید و متحصن می شوید؟ چرا برای فقری که به جان ما مردم افتاده است اعتراض نمی کنید؟
شهدای مظلوم شهید دسته بسته مردم ایران، برای خیلی ها پیام آورده اند. برای خیلی ها که خودشان را به کری و کوری زده اند و پیام شهدای مظلوم را فقط به یک گروه حواله داده اند. یک گروه که اتفاقا تنها گروهی است که دارد وظیفه ملی و میهنی اش را درست انجام می دهد.
امروز یک روز از آن تشییع باشکوه می گذرد. نخستین پیام آنان که احتمالا و تحقیقا وحدت حول شهدا بود را که نادیده گرفتیم. خیلی ها هم خود را به کوچه علی چپ زده اند و انگار نه انگار شهیدی هست و پیغامی و تمنایی… عده ای که مدعی همیشه گی صف های اول هستند!
بگذارید زمان بگذرد… آن موقع خواهیم فهمید که به گفته سید شهیدان اهل قلم، شهدا نیستند که رفته اند،بلکه آنان مانده اند و این ما هستیم که زمان ما را با خود برده است… .
